Quid de Pythagora?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Duo Reges: constructio interrete.

Consequens enim est et post oritur, ut dixi.
Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.
Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Quonam modo?: In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.
Bork: Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
Bork: Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
Etiam beatissimum?: Cum enim fertur quasi torrens oratio, quamvis multa cuiusque modi rapiat, nihil tamen teneas, nihil apprehendas, nusquam orationem rapidam coerceas.
Bork: Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est.
Moriatur, inquit.: Non est igitur voluptas bonum.

Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Si longus, levis. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Iam in altera philosophiae parte. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?
At ego quem huic anteponam non audeo dicere;
Summus dolor plures dies manere non potest?
Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Quem quidem locum comit multa venustate et omni sale idem
Lucilius, apud quem praeclare Scaevola: Graecum te, Albuci,
quam Romanum atque Sabinum, municipem Ponti, Tritani,
centurionum, praeclarorum hominum ac primorum signiferumque,
maluisti dici.

Hoc simile tandem est?