Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bork Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quod quidem nobis non saepe contingit. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Duo Reges: constructio interrete. Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Bork Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

• Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;
• Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere.
• Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Quae duo sunt, unum facit. Cave putes quicquam esse verius. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;

Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae
coetum quodam modo civitatis imitantur;

Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem
esse velint qui honestate summum bonum metiantur.

1. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?
2. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.
3. Non laboro, inquit, de nomine.
4. Quod totum contra est.
5. Pollicetur certe.
6. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Nam me ipsum huc modo venientem convertebat ad sese Coloneus ille locus, cuius incola Sophocles ob oculos versabatur, quem scis quam admirer quemque eo delecter.

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Quae sequuntur igitur?

Certe non potest.

Sed nimis multa.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.